W roku 2016 ukazała się książka pod intrygującym i dość zagadkowym tytułem „Szczelbaczechowa”. Dalsza jednak część tytułu wyjaśniała już, o co w niej chodzi, a mianowicie: „Co było, a nie jest. Poznań artystyczno-towarzyski lat 70/80. zeszłego wieku”. Zawiera ona wiele barwnych wspomnień, głównie wywiadów, odwołujących się do lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, tudzież i wcześniejszych, dwudziestego wieku, których autorami są osoby aktywnie uczestniczące w życiu artystycznym Poznania. Opowieści te, przedstawione na tle siermiężnej i absurdalnej rzeczywistości PRL-u, przynoszą opisy twórczych zmagań pomimo i na przekór zaistniałym warunkom.
Po kilku latach doczekaliśmy się kontynuacji „Szczelbyczechowa”, lecz tym razem wspomnienia dotyczą okresu transformacji ustrojowej. Na książkę składa się jedenaście wywiadów z ludźmi działającymi na polu upowszechniania kultury w czasach jakże innych od tych, które zostały przedstawione w pierwszej z prac. Jest to jednak również fascynująca opowieść o tworzeniu czegoś nowego, co wszakże zachowuje pewną ciągłość z tym, co bezpowrotnie minęło.
To właśnie czas miniony stoi w centrum opowieści, to przywoływanie dawnych zdarzeń, ludzi, którzy tworzyli kulturę w okresie przełomu, to opisy działań, często pionierskich, przecierania nowych ścieżek.
Czytając zamieszczone w książce wywiady, można by ich treść skonstatować krótko i banalnie – to były ciekawe czasy. Ale przecież tak naprawdę i przede wszystkimi byli tam wtedy ciekawi, pełni pasji, entuzjazmu, kreatywności i energii ludzie, którzy brali udział w wielkim eksperymencie przekształcania polskiej kultury po trudnych czasach realnego socjalizmu. Poznajemy ich drogę życiową, indywidualne wybory, słowem mikrohistorie, które, wpisane w wielką historię, stanowiły zaledwie cegiełkę w ogromnej budowli, ale bez których ta budowla nie mogłaby istnieć.
(Z recenzji Jerzego Ł. Kaczmarka)